Muzyka rosyjska łączy dawne i obecne produkcje w ramach muzyki tradycyjnej, popularnej lub naukowej, powstałe na historycznym i obecnym terytorium Rosji i byłego ZSRR (inne republiki ZSRR traktowane są w sposób szczególny). Charakteryzuje się dużą różnorodnością, zwłaszcza polifonicznych produkcji wokalnych. Rozciąga się od Europy po granice Azji, jednocząc wiele stylów i podlegając wielu wpływom. Biorąc pod uwagę różnorodność narodów tworzących to ogromne terytorium, nie ma jednej "muzyki rosyjskiej", lecz tyle samo narodów czy regionów. Nawet jeśli język rosyjski i naród rosyjski są rozproszone po całym terytorium, nadal możemy nazywać tę muzykę "muzyką rosyjską", nawet jeśli może być ona wyrażona odwrotnie w języku tureckim lub innych językach.
Muzyka jest skrótem emocji.
Lew Tołstoj
Współczesna muzyka rosyjska
Wiele piosenek muzyki rosyjskiej jest częścią rosyjskiego folkloru; znane przykłady często używane dzisiaj to piosenki i muzyka Korobeiniki i Kalinki.
Folk Rock z Rosji
Muzyka folk-rockowa przeżywa renesans za sprawą wokalistek Pelagueïa i Melnitsa, które wyłoniły się ze sceny undergroundowej i często można je usłyszeć w radiu. Arkona to zespół folk metalowy - pagan metal
Rosyjska muzyka popularna
Do artystów popowych należą Polina Gagarina , Leonid Agoutine, który nagrał z Alem Di Meolą album jazzowy Cosmopolitan Life.
Bardowie
Filarami współczesnej muzyki rosyjskiej byli bardowie. Pierwszym wielkim był Aleksander Wertinski , pieśniarz, który śpiewał z akompaniamentem fortepianu. Na scenie pojawiał się zawsze w smokingu i białym makijażu, co nadawało mu wygląd Pierrota.
Karierę rozpoczął w latach 1910, a podczas rewolucji 1917 roku uciekł ze Związku Radzieckiego do Francji. Mimo podziwu rosyjskich emigrantów, nie mógł znieść tego wygnania. W końcu poprosił o zgodę na powrót do Związku Radzieckiego. Po powrocie, choć tolerowany przez Stalina, mógł, podobnie jak Michaił Bułhakow, występować jedynie na prowincjonalnych scenach aż do śmierci w 1943 roku.
Wśród mitycznych bardów po II wojnie światowej, takich jak Bułat Okoudjava czy Youri Vizbor, najbardziej wyrazisty jest niewątpliwie Władimir Wysocki. Urodzony w 1938 roku, od początku lat 60. dał się poznać jako jeden z czołowych aktorów Teatru na Tagance w Moskwie, akompaniujący sobie na gitarze. Utwory te nie były początkowo przeznaczone dla publiczności, ale wkrótce rozpowszechniły się prywatne nagrania. Za życia nie był jednak uznawany przez władze za piosenkarza, gdyż jego utwory miały charakter polityczny lub nie odpowiadały linii poetyckiej partii. Nie przeszkodziło mu to w zwiększeniu sukcesu i dawaniu wielu mniej lub bardziej konspiracyjnych koncertów. Dzięki małżeństwu z Mariną Vlady udało mu się nagrać kilka płyt za granicą. Podobnie jak Wertinski, nie mógł znieść życia jako emigrant i mimo cenzury pozostał w Związku Radzieckim. Zmarł na atak serca w 1980 roku. Mimo milczenia prasy, na jego pogrzeb przybyło ponad 40 tysięcy fanów.
Zespoły
Spośród zespołów muzycznych, które powstały w latach 1950-1990, stosunkowo niewiele pozostawiło swój ślad. Tym silniej jednak narzucały się, często naśladując grupy zachodnie. Pierwszą grupą, która się pojawiła, było Akwarium (Аквариум) z lat 70. XX wieku, grupa obecnie uważana za jednego z założycieli współczesnego rosyjskiego rocka. W tym samym okresie powstała organizacja kobieca Alla Pougatcheva.
Równie uderzająca jest grupa qu'Aquarium Kino Viktora Coja . Od wydania pierwszego albumu "45" i do śmierci Tsoï w wypadku samochodowym w 1990 roku, grupa rozwinęła się w grupę lat 80.
Choć zespoły rockowe takie jak Nol, DDT czy Brigada-S zostały założone przez Garika Sukaczowa na początku lat 80-tych, ich popularność była ograniczona przez brak możliwości koncertowania. Ponieważ nie mieściły się w ramach "sztuki radzieckiej", nie mogły dawać oficjalnych koncertów ani wydawać płyt, przynajmniej w Rosji. W naturalny sposób doprowadziło to do powstania czarnego rynku płyt produkowanych za granicą (zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych i Francji) oraz nielegalnego biznesu koncertowego. Dopiero w okresie pierestrojki pod koniec lat 80. zespoły znalazły oficjalną publiczność.
Ruch, który rozpoczął się w połowie lat 80. nabrał rozpędu. Od początku lat 90. pojawiły się liczne nowe grupy, często inspirowane stylem amerykańskich (rockowych) grup, takich jak DDT lub Alissa, lub bardziej komercyjnych (zwanych "popsa", попса, w języku rosyjskim) grup, takich jak Zemfira lub, ostatnio, Alsou lub Tatu . Ale ekspansja odbywa się we wszystkich gatunkach, od rapu do Legal Business do reggae do 5-Nice , przez Russian Answers do Mano Negra : Markscheider art .
Jedną z osobliwości rosyjskiego popu jest możliwość słuchania muzyki ludowej niemal wszystkich gatunków. Jedna z jej poprzedniczek, ukraińska Vopli Vidopliassova , szybko dołączyła do tego ruchu. Czy to Leningrad , punkrockowa grupa znana w Rosji z wulgarności, czy bardziej klezmerski La Minor , ta cecha najbardziej wyróżnia się w chaosie rosyjskiego (muzycznego) krajobrazu.
Innym kierunkiem muzyki rosyjskiej są pieśni patriotyczne, które wyraźnie podkreślają rosyjską, prawosławną lub słowiańską tożsamość jako przeciwwagę dla Zachodu, a których wykonawcami są Janna Biszewska , Aleksandr Népomniachtchi etc.
W wyniku masowej emigracji Rosjan za granicę powstało wiele grup za granicą, zwłaszcza w Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Często grupy te, aby przyciągnąć publiczność, nadal śpiewają po rosyjsku, jak np. RotFront w Berlinie, lub wracają do swoich korzeni, jak np. Czerwone Elfy czy Gogol Bordello.
Muzyka klasyczna z Rosji
Rosyjska muzyka klasyczna rozwijała się w Rosji głównie w okresie romantyzmu i modernizmu. Sprzyjało temu powstanie konserwatoriów (1859) i produkcja światowej sławy artystów, takich jak Dawid Oïstrach (skrzypce), Mścisław Rostropowicz (wiolonczela), Sergiusz Rachmaninow , Aleksander Skriabin , Władimir Horowitz , Światosław Richter (fortepian) oraz śpiewacy Galina Wiszniewska i Fédor Chaliapin.
Muzyka wokalna z Rosji
W 1648 r. car Rosji Aleksy I, pod wpływem prawosławia, zakazał używania wszelkich instrumentów muzycznych, uznając je za zło; stąd ograniczenie repertuaru instrumentalnego. Od tej pory znaczną popularność miała zyskać muzyka wokalna, zwłaszcza w postaci chórów. Zakazano również wędrownych muzyków-szomoroków. Dopiero za panowania Piotra Wielkiego w 1711 r. Francuscy i niemieccy muzycy zostali zaproszeni do grania w rosyjskiej kapeli, szkolenia i nauczania. Na dwór często przybywali muzycy ukraińscy.
Traditionelle Musik aus Russland
Tradycyjna muzyka rosyjska obejmuje zarówno pieśni ludowe z okresu romantyzmu (Kalinka, Les Yeux noirs, Kamarinskaïa), jak i różne autentyczne formy folkloru, takie jak pieśni pogrzebowe czy szamańskie. Muzyka ta, uważana za proletariacką, symbol rosyjskiej tożsamości, była zachowywana i waloryzowana w obliczu ideologicznej walki reżimu sowieckiego z Zachodem.
