Termin muzyka grecka obejmuje wiele stylów, których historia i wpływy różnią się w zależności od regionu, a także gatunki muzyczne wywodzące się z Grecji. Opiera się ona zarówno na elementach rdzennych, jak i na wspólnej historii z różnymi okupantami (Włosi, Persowie, kontakty z ludami Bizancjum i Imperium Osmańskiego).
"Muzyka grecka jest głosem serca, duszą narodu i rytmem jego historii".
autor nieznany
Istniała specjalna muzyka uczona - muzyka dworska Cesarstwa Bizantyjskiego. Jest ona opisana porfirogenetycznie w dziełach cesarza i uczonego Konstantyna VII. Kilka rękopisów odnaleziono po zdobyciu Konstantynopola (1453), ale wiemy, że instrumentarium i korzenie tej muzyki wywodziły się częściowo z teorii muzyki starożytności, którymi inspirowała się także uczona muzyka orientalna, zwłaszcza Al-Faraba.
Muzyków greckich, spadkobierców tej tradycji, odnajdujemy w uczonej muzyce orientalnej, granej w Konstantynopolu w kolejnych wiekach. Tradycja ta jest mało znana, ponieważ była jednocześnie przyćmiona przez bizantyjską muzykę wokalną i wschodnią muzykę naukową (muzyka naukowa zwana "otomańską", łącząca wpływy bizantyjskie, arabskie i perskie, którą tureccy pisarze nacjonalistyczni (otomańscy) w latach 30. chcieli nawet zakazać jako nieturecką). Ostatnio Bizantyjska Orkiestra z Aten próbowała ponownie wprowadzić bizantyjską muzykę świecką, która pozostaje modalna i monodyczna, nieświadoma ewolucji muzyki zachodniej. Bizantyjska naukowa muzyka świecka używa tych samych ośmiu trybów, co muzyka kościelna.
Początki muzyki greckiej
Muzyka grecka nie powstała w samej Grecji, ale w różnych krajach orientalnych, a sami Grecy osadzili muzykę i poglądy muzyczne w precyzyjnym systemie teoretycznym. Muzyka grecka może wywodzić się ze starożytnych Chin i Egiptu, gdzie pojęcie etosu było równie ważne. Podobny system tonalny znany był również w Chinach i Egipcie, w Babilonii i wśród Hebrajczyków ze skalami (dorycką, frygijską). Instrumenty takie jak lira i aulos znane były już w kulturze egipskiej i hetyckiej.
Muzyka starożytnej Grecji jest ściśle związana z historią literatury. Można ją podzielić na kilka okresów:
- Okres kreteński - najważniejszym ośrodkiem kultury jest Kreta. W tym czasie powstają pieśni, tzw. peany. W tym okresie rozwija się muzyka na święto Apolla, święto zbiorów oraz ceremonie pogrzebowe. Instrumenty z tego okresu to: 7-strunowe harfy, bębny i egipskie sistrum.
- Okres homerycki - z tego okresu pochodzą dwa dzieła Homera: Iliada i Odyseja. Są to poematy epickie, które były wykonywane przez zawodowych śpiewaków, zwanych aojdami, przy akompaniamencie gitar.
- Okres przejściowy - Ateny stają się centrum. Powstają i rozkwitają formy dramatyczne: tragedia, komedia i dramat satyr. W 472 roku powstaje pierwszy amfiteatr, mieszczący 20 000 osób.
- Okres hellenistyczny - zainteresowanie tragedią słabnie. W teorii muzyki następują postępy w akustyce i estetyce.
Cechy charakterystyczne muzyki greckiej
Była to sztuka synkretyczna, nierozerwalnie związana z poezją i tańcem (zwłaszcza w najdawniejszych czasach nie było podziału). Mówimy o tzw. potrójnej chorei: taniec, słowo, muzyka, które są ze sobą powiązane. Każda wpływa na każdą, osobno nie istnieją. Nie było czystej muzyki instrumentalnej jako odrębnej kategorii, choć w Grecji istniały szkoły kitarów (gitary) i aleutów (aulos). Pojawiała się ona jedynie na obrzeżach kultury muzycznej jako gra solowa. Muzyka grecka była wykonywana heterofonicznie. Z muzyką grecką nierozerwalnie związane są takie pojęcia jak katharsis, mimesis i ethos.
Muzyka grecka: muzyka ludowa
Grecy rozwijali przede wszystkim muzykę ludową, ostatnio przyjmując muzykę zachodnią, klasyczną lub współczesną.
Muzykę ludową i wiejską zwaną dhimotiko traghoudhi można podzielić na dwie kategorie:
- pieśni akrytonowe z ix -go do x XX wieku, które nawiązują do gestu akrytonów,
- pieśni klephtiques, od xv TH do xix th wieku, długie spacery ozdobione grał w rubato chronologicznie codzienne życie Greków heroiczne: Żniwa, małżeństwo
Niedaleko akcentujemy też muzykę bałkańską i kościelną. Klarnet czasem zastępuje głos.
Muzyka grecka: muzyka popularna
Muzyka popularna , laiko traghoudhi , odnosi się do wszystkich miejskich tworów po wojnie o niepodległość w 1821 roku. W węższym znaczeniu termin ten może odnosić się także do formy rebetiko spopularyzowanej w latach 50. lub całej współczesnej muzyki greckiej " pop " (termin używany zwłaszcza przez sklepy płytowe i przemysł muzyczny).
Na Nissiotikę wpływ mają pieśni z wysp Morza Egejskiego (Cyklady, Sporady, Dodekanez, Zatoka Meksykańska). Ważną rolę odgrywają rytmy zachodnie [ref konieczny], a także skrzypce i laouto.
Na Wyspach Jońskich wykształcili własny styl pod wpływem bardziej wyrazistego włoskiego.
Muzyka jest diatoniczna lub chromatyczna, monofoniczna i modalna, grana raczej w skali naturalnej niż temperowej, z wyjątkiem Epiru i Karpat. Dromoi , stosowane np. w Rebetiko i niektórych jego pochodnych, to tryby zaprojektowane w języku tureckim, takie jak Hijazu, Hijazkiar, Houseini, Huzam, Kartzigar, Kurdî, Neveseri, Nihavent, Aten, Rast, Sabah Segah, Susinak, Tabahaniotikos, Tsiganikos, Usak itp.
Muzyka grecka jest niemal nierozerwalnie związana z wieloma stylami tanecznymi: sirtaki , kalamatianos , pentozali , tsamikos , zeimbekiko , daczy , soustas ... Inne style instrumentalne to: pidichtá kastriná , taximia , kathistiká .
Wielu muzyków to samoucy i lutnicy. Często grają w uzupełniających się parach (ziyia), w zależności od instrumentu: lira i dacares, violi i laouto, zourna i daouli.
